Benieuwd hoe medewerkers van Red een Kind omgaan met de situatie?
Deze keer vertelt Lineke haar verhaal. Lineke werkt als International Communications Advisor op het kantoor van Red een Kind in Zwolle. Op dit moment werkt ze thuis, dit combineert ze met de lessen die ze geeft aan haar drie kinderen. Gelukkig kon ze nog een moment vrij maken om haar ervaring met het thuis werken en lesgeven te delen.
Ik neem een slok van mijn koffie terwijl ik m’n Facebook updates bekijk. Er is bijna geen bericht, dat niet op een bepaalde manier gelinkt is aan corona. Van ‘Tien manieren om efficiënt thuis te werken’ tot oproepjes om je aan te melden als helpende in het bejaardentehuis. Foto’s van vluchthavens, de Eiffeltoren en het centrum van Zwolle waarop de gewoonlijke mensenmassa’s ontbreken. Bemoedigende bijbelteksten en relativerende cartoons. Zelfs de advertentie voor trampolines had daar niet gestaan als corona er niet was. Klopt, Facebook. Daar heb ik vorige week inderdaad op zitten zoeken in een poging ons voor te bereiden op een paar maanden thuisblijven.
Bijzonder hoe mijn tijdlijn in anderhalve week zo compleet van gedaante is verwisseld. Corona heeft invloed op bijna elk aspect van mijn leven.
Toch ben ik minstens net zo verbaasd over alles wat ‘gewoon’ doorgaat. De druk op ziekenhuizen is enorm. Maar ze werken! Er rijden ambulances, er zijn mondkapjes geregeld. Er komt water uit de kraan en stroom uit het stopcontact. De supermarkten liggen vol en de prijzen zijn stabiel. Het onderwijs van mijn kinderen werd digitaal hervat, slechts twee dagen na sluiting van de scholen. Wat een toonbeeld van weerbaarheid. En wat een voorrecht om hier te wonen!
Tegelijk maakt elke reden voor verwondering ‘hier’ me ongerust over ‘daar’. Mijn collega’s uit Kenia, DRC en Zuid-Soedan sturen me berichten. Ze bereiden zich voor op wat komen gaat. Nu corona ook Afrika heeft bereikt, houd ik mijn hart vast. Wat gaat COVID-19 daar aanrichten? Wat als het virus de vluchtelingenkampen bereikt, de mensen met hiv, de ondervoede gezinnen? Ik weet wel, sommige landen zijn beter voorbereid dan wij. ‘We had ebola,’ zei een collega tegen mij. Tsja, met ebola net achter de rug laat je je door corona niet van de sokken blazen, erken ik een tikkie beschaamd. Maar toch: elk land is anders. En er zijn zoveel gezinnen en kinderen die het nu al zo moeilijk hebben. Ik hoop gewoon dat er in deze allesoverheersende crisis ruimte blijft in mijn hart, in ons hart, om te blijven denken aan degenen die echt kwetsbaar zijn. Laten we hen niet vergeten!
