Een vrolijke verjaardag
We bezoeken Radhika, een eerst-zes-maar-nu-net-zevenjarig sponsorkind uit Purnea (India), op een zonnige, warme dag. Ze is ,thuis met haar ouders en heeft haar mooiste kleren aangetrokken voor ons bezoek. Lachend houdt ze haar kleurrijke kaart vast. “Deze heb ik van mijn sponsor gekregen. Een familielid heeft het voor me vertaald. Er staat happy birthday op, zie je?”
De medewerkers van het programma leggen Radhika uit water op de kaart staat: “In Nederland vieren ze verjaardagen. Dat betekent dat ze feestvieren op de dag waarop je geboren bent. Elk jaar opnieuw.”
In Nederland is het heel gewoon: je verjaardag vieren. Met vrienden, familie of buren… je komt er haast niet onderuit! Maar in het afgelegen Purnea in de noordelijke staat Bihar viert bijna niemand zijn verjaardag. Veel ouders kunnen niet lezen of schrijven en weten niet precies wanneer ze geboren zijn. Kinderen weten dit nu vaak wel, maar eigenlijk zijn verjaardagsfeestjes voor mensen met veel geld. Een tafel vol cadeaus? Ballonnen en slingers? Van oorsprong is dit een Westerse gewoonte.
Dit betekent natuurlijk niet dat er in India nooit feest wordt gevierd. Integendeel: er zijn allerlei traditionele feesten! Zo is er holi, het lentefeest waarbij mensen
elkaar ondergooien met kleurrijke verfpoeder en tot diep in de nacht samen zijn. Of diwali, het lichtjesfeest dat gevierd wordt met vuurwerk en allerlei soorten
zoetigheid.
En Radhika? Die viert haar verjaardag misschien niet, maar wordt heel blij van de kaart van haar sponsor: “Ik vind de kaart heel leuk! En ik vind het ook leuk om terug te schrijven, maar dat is soms wel moeilijk, hoor.”
Schrijf je sponsorkind een brief!
Elk jaar stuurt een sponsorkind zijn of haar sponsor een brief. De kinderen vinden het fantastisch om iets terug te horen!
Wilianne (36) woont samen met haar drie kinderen in Sliedrecht. Ze sponsort de elfjarige Emelyne uit Rwanda en vertelt: “Ik vind het moeilijk om me in te leven in hoe haar leven eruitziet. Wat moet ik dan over mezelf of ons gezin vertellen, en wat kan ik aan haar vragen? Hierdoor stelde ik het schrijven steeds uit. Maar laatst kregen we een kaart van Emelyne. Dat was een mooie opening: we konden op haar vragen reageren!”