De hemel huilt
‘De regens zijn zwaarder dan ooit dit jaar en de dammen zijn open gezet om al het smeltwater van de Himalaya door te laten. Heel Bihar staat onder water, de mensen lijden en we kunnen ze moeilijk bereiken.’
Het bericht dat ik ontvang van mijn collega in India spat van mijn scherm en in gedachten ben ik terug in het gebied in Noord-India dat ik in januari bezocht. Toen spraken de mensen over de overstromingen die zouden komen, vandaag is het een feit. Grote delen van Noord-India staan onder water en de meeste dorpen waar Red een Kind werkt zijn slecht of niet bereikbaar. Collega’s waden door het water of gebruiken een boot, maar de dorpen zijn erg afgelegen. Niet alleen het water is een probleem, er zijn ook aardverschuivingen, modderstromen en giftige slangen. Elk jaar worden de overstromingen erger, elk jaar komt het water hoger en elk jaar is het gebied nog minder goed bewoonbaar. De hitte die aan de regen voorafgaat wordt intenser en over een paar jaar is het gebied wellicht niet meer geschikt voor bewoning. Eigenlijk is het dat nu al niet meer. Mensen leven niet, ze overleven. En ze kunnen nergens anders heen.
Ik sta weer tussen de kinderen van Bihar, op de binnenplaatsen van hun huizen, op de velden waar ze badmintonnen, in de gebouwen waar de kinderclub samenkomt. De velden zijn ondergelopen en de huizen, die allemaal gemaakt zijn van leem, brokkelen af. Hoe gaat het met Anita, Rasjesh, Angelique en de anderen die ik heb gesproken? Hebben ze op tijd kunnen vluchten naar de iets hoger gelegen gebieden? Kunnen ze deze keer opnieuw overleven?
”Ik maak me geen zorgen om de regen, want ik weet dat ik beschermd ben”
Ik staar door mijn raam naar buiten en zie dat het regent. Ik maak mij daar geen zorgen om, want ik weet dat ik beschermd ben. Door een stevig huis en door afwateringsystemen, dijken en deltawerken. Maar als ik wat langer voor het raam sta zie ik nog iets anders: voor de zoveelste keer vandaag komt de bezorgdienst langs, met pakketjes voor de hele buurt. Onze consumptiedrang lijkt geen einde te kennen. We bestellen, consumeren, gebruiken de grondstoffen van deze aarde en laten bergen afval en vervuiling achter. Door onze manier van leven verandert het klimaat en verandert het snel. Mensen als Anita en Rasjesh hebben daar elke dag mee te maken. Ze zijn niet de veroorzakers, maar wél de slachtoffers van de klimaatcrisis. Het schreeuwende onrecht hiervan stijgt niet alleen op naar de hemel maar confronteert mij ook met mijn eigen aandeel: welke keuzes maak ik eigenlijk?
Dan opnieuw een bericht uit Noord-India. Een jongen van acht jaar oud is gebeten door een giftige slang. Hij overleefde de beet niet; er was geen antigif en het ziekenhuis was te ver weg. Een jochie dat overlijdt op een plek ver weg, een wanhopige moeder en een overstroomd land. Ik staar opnieuw naar buiten en ik huil. De straat is grauw en vol toeterende auto’s, de regen slaat op het wegdek.
De hemel huilt mee.
Simone Schoemaker
Manager Fondswerving & Bewustwording