“Priti leert ons dat rijkdom niet het belangrijkste is in het leven”
Het Indiase meisje in het fotolijstje op de kast. De kinderen Renske (13), Jurgen (10) en Guido (7) kennen haar allemaal én toch ook weer niet. Logisch, volgens moeder Liesbeth en vader David uit Amersfoort. Liesbeth: “Priti, ons sponskind, maakt niet praktisch deel uit van ons bestaan. Zij heeft haar eigen leven in India en wij mogen vanaf de zijlijn iets daarin betekenen.”
Het is een gewone zaterdag in het gezin Van Loenen. De dag dat het draait om sport en rommelen in huis. Renske, de oudste dochter, kan elk moment thuiskomen van haar paardrijles. Jurgen stond al in de vroege uren op het voetbalveld en speelt die middag buiten. Guido is de enige die binnen is en kan vertellen over Priti. Het meisje dat een jaar jonger is dan hij. Hij weet dat ze niet in Nederland woont, dat ze arm is en dat ze als gezin geld met haar delen. Heel gewoon, vindt hij én dat is precies wat David en Liesbeth vinden van het feit dat ze een kind sponsoren via Red een Kind. David: “Sponsorkinderen zijn er niet om ons een goed gevoel te geven. Het gaat om het doel en we zien het als onze taak om geld te geven en voor haar te bidden. We vinden het niet zo belangrijk of wij als gezin in beeld zijn in India.”
Zendingsgeld
Liesbeth vertelt waarom ze er jaren geleden voor koos om een kind te sponsoren. “Op mijn basisschool heb ik Red een Kind leren kennen. Als school sponsorden we meerdere kinderen. Ik weet nog goed dat we elke week zendingsgeld moesten meenemen. Dat voelde als een verplichting, maar het was vooral ook mooi. Regelmatig kregen we een brief. Ik herinner mij een foto van een jongetje met zijn voeten in het zand, zonder schoenen. Op deze manier leerden we over een andere plek in de wereld. Over armoede, maar ook dat er plekken op de wereld zijn waar het altijd warm weer is. Zo ervoer ik als jong meisje dat het normaal was om door middel van sponsoring anderen te helpen. In mijn tienertijd besloot ik daarom, zodra ik mijn eerste salaris zou krijgen, om ook een sponsorkind te steunen.”
Ook David groeide op met het gegeven dat je een kind in een ander land kunt sponsoren. “Ik kom uit een groot gezin, maar naast onze eigen foto’s hing er altijd een foto aan de muur van kinderen uit het buitenland. Rond mijn twaalfde mocht ik meehelpen om de brief in het Engels te schrijven.” David en Liesbeth sponsoren zelf al sinds hun trouwen in 2005. Liesbeth: “We hadden nog geen eigen kinderen, maar een sponsorkind was wel onderdeel van ons samenzijn.”
Loslaten in vertrouwen
Priti is het derde kind dat het gezin sponsort. “Het eerste meisje dat we mochten sponsoren is vervroegd uit het programma gegaan”, vertelt Liesbeth. “Haar ouders, en nog meer dorpelingen, trokken uit het dorp weg en daarmee werd de sponsoring stopgezet. Dat voelde niet fijn, want je wilt iemand blijven steunen tot degene de hulp niet meer nodig heeft. Maar we wisten ook dat met de sponsoring het dorpsprogramma gesteund wordt en niet enkel één kind. Op zo’n moment moet je je bij de beslissing neerleggen en het loslaten. Ik vond het niet emotioneel, want er was geen sprake van een emotionele band, maar je hoopt en bidt wel dat iemand zelf zijn leven kan opbouwen. Het tweede meisje hebben we van begin tot einde mogen sponsoren. Ook dan moet je loslaten, maar toen deden we dat met vertrouwen. Drie jaar geleden kwamen we in contact met Priti.”
Dan komt Renske binnenwandelen. In paardrijkleding, net terug van de manege. Ze vertelt dat ze weleens naar de foto van Priti kijkt, maar verder ziet ze haar vooral als een meisje uit een ver land. Dat ze Priti als gezin steunen, vindt ze heel normaal. Immers: “Wij hebben onze kledingkasten te vol en daar in India te leeg”, vertelt ze. Haar broertje Jurgen is al net zo nuchter en vertelt dat het fijn is om iemand te helpen. En ja, soms kijkt hij wel eens naar die foto op de kast. Liesbeth vertelt dat ze als gezin een paar keer per jaar een brief krijgen over hoe het met hun sponsorkind gaat. “Zo schreef ze laatst dat ze door corona niet naar school kon en ze thuis klusjes moest doen. Ook weten we dat ze vlakbij een rivier wonen die eens per jaar overstroomt. Op deze manier krijg je iets van haar leven mee.” Liesbeth en David schrijven vaak terug. David legt uit dat ze vooral vragen stellen, maar niet heel uitgebreid over zichzelf delen: “Dat zou voor mij voelen alsof ik me opdring als de persoon die geld stort, en dat zij ons daarom goed moet leren kennen. Wij kunnen en mogen financieel ondersteunen en dat is een zegen. Voor Priti én voor ons. Zij is het levende voorbeeld dat rijkdom niet vanzelfsprekend is en zij leert ons dat rijkdom niet het belangrijkste is in het leven.”
Gods ogen
Liesbeth vertelt dat ze naast Priti ook Red een Kind structureel steunen. “Ik vind het mooi dat Red een Kind ook acteert op noodsituaties in de wereld. Het is fijn dat dit soort acties er zijn en gelukkig zijn wij in de omstandigheid dat we ook dan een stukje rijkdom afstaan.” David vult aan: “Vervolgens dragen ze ook bij aan een stukje verantwoording door verslaglegging over het project te delen. En als je specifieke vragen hebt kun je meer informatie vinden op de website. Voor ons als gever wordt het zo inzichtelijk.”
De familie Van Loenen bidt dat Priti mag opgroeien tot een zelfstandige, gelukkige vrouw, die in haar leven mag laten zien wie God voor haar is. David: “Ik hoop dat ze haar eigen plek in de wereld mag vinden. Zeker in een land als India waar mensen leven in systemen van arm en rijk. In Gods ogen is elk kind even waardevol. Ik hoop dat ze dat mag meekrijgen.”
Het meisje op de kast is voor het gezin vanzelfsprekend. En ze onderstrepen nogmaals dat ze zichzelf een heel gewoon gezin vinden. En toch… Liesbeth: “Misschien mogen we ons er meer bewust van zijn hoe mooi het is om een kind aan de andere kant van de wereld een stapje verder te helpen. Vaak maken we ons druk over onbelangrijke dingen. Zo’n fotootje op de kast kan je helpen om te relativeren.”
David (46) en Liesbeth (41) van Loenen zijn de ouders van Renske (13), Jurgen (10) en Guido (7). David werkt als projectvoorbereider in de weg- en waterbouw en mag graag sporten. Liesbeth werkt op de radiotherapie in het ziekenhuis en wandelt graag. Het gezin woont in Amersfoort. Sinds 2019 sponsoren zij Priti uit India.