“Ik vind het belangrijk dat mensen gezien worden”
Lars Gerfen is een christelijke singer-songwriter. Als ambassadeur zet hij zijn talent in voor Red een Kind. Daarnaast sponsort hij samen met zijn gezin een kind in Rwanda. “Daardoor is het minder abstract. Dat vind ik belangrijk. We generaliseren zo snel. Hier zijn we rijk, daar zijn mensen arm. Maar als je contact hebt, ervaar je dat het we allemaal hetzelfde zijn.”
Waarom ben je ambassadeur bij Red een Kind?
Als je een podium hebt en mensen kunt bereiken met je muziek, waarom zou je het dan niet inzetten om anderen te helpen? We zijn allemaal geroepen om onze naaste te helpen, dichtbij en ver weg. Dichtbij is dat soms al lastig, maar ver weg is het haast onmogelijk dat op persoonlijke titel te doen. Het is mooi dat je dan bij Red een Kind aan kunt haken en dat zij de krachten bundelen. In mijn ambassadeurschap vind ik het belangrijk om verbinding te brengen. Ik vind het belangrijk dat mensen gezien worden. Hier, maar ook in landen ver weg. Red een Kind heeft oog voor de allerarmsten en werkt met hen samen aan een betere toekomst. Dat sluit aan bij mijn overtuiging dat we gelijkwaardig met elkaar moeten omgaan en iedereen in zijn waarde moeten laten.
Je bent op reis geweest om met eigen ogen het werk van Red een Kind te zien. Hoe was dat?
Wat me het meest bijgebleven is, zijn de vrouwen in de zelfhulpgroepen*. Het raakte me hoe het ging om de kern van mens zijn, van waardig mens zijn. Deze vrouwen straalden zo’n kracht en openheid uit. Het was puur, echt. In Nederland merk ik dat we zo vaak met de buitenkant bezig zijn, dat er niet écht contact is. Bij die zelfhulpgroepen ervaarde ik oprechte aandacht voor elkaar. De vrouwen werken samen om hun situatie te verbeteren. Ze sparen bijvoorbeeld samen geld en krijgen training in hoe ze dat kunnen investeren. Ze vertelden waar ze vandaan kwamen en hoe hun situatie nu was. De trots op wat er samen bereikt was: dat is zo mooi om te zien! Ik vind het goed dat Red een Kind met lokale organisaties en met projectdeelnemers samenwerkt. Dat je niet opeens een blanke ziet die zo’n zelfhulpgroep leidt en het wel even zal oplossen. Het gaat om mensen in staat stellen om kansen te creëren zodat er perspectief komt. En elk mens heeft perspectief nodig.
“Ook al zijn onze situaties zó anders, we zijn allemaal mens.”
Welk beeld heb jij van armoede gekregen tijdens je reis?
Armoede gaat niet over wie het beter doet. Of je nu rijk bent of arm, je bent niet per se meer of minder. Het is heel vervelend om arm te zijn, maar teveel rijkdom geeft ook uitdagingen. Je bindt je dan aan dingen en verliest oog voor wat het meest belangrijk is. Ik geloof erin dat het beste is om net genoeg te hebben. Dat neemt niet weg dat armoede schrijnend is. Het is verschrikkelijk als je honger lijdt en je je kinderen niet kunt geven wat ze nodig zijn. Als je zelf niet te eten hebt, dan is dat je eigen lijden, maar als je ook verantwoordelijk bent voor anderen… Ik weet nog hoe machteloos ik me kon voelen als mijn kinderen huilden als baby. Je weet niet wat er is en ook niet hoe je het kunt oplossen. Laat staan dat je kinderen groter zijn. Ze zijn ziek en je kunt niet helpen, ze hebben honger en je kunt ze geen eten geven, of er is niet genoeg geld voor school. Dat is killing.
Je hebt naar aanleiding van je reis het lied ‘voor altijd verbonden’ geschreven. Kun je daar iets meer over vertellen?
Aan de ene kant voelde ik me een beetje oncomfortabel op mijn reis: wie ben ik om te komen kijken? Alles was anders, de geuren, de gebouwen, de taal. Op een zondagochtend ging ik naar de kerk. Ik was op een andere continent, in een stampvolle kerk, als enige blanke, maar toen de muziek begon, voelde ik me opeens thuis. Op dat moment realiseerde ik me: alles is anders, maar toch zijn we hetzelfde. We zijn mens, en dat verbindt ons. Uiteindelijk zijn we allemaal met dezelfde dingen bezig. Die boodschap wil ik vertellen als ambassadeur.
Je steunt ook samen met je gezin het werk van Red een Kind. Hoe geef je dat vorm?
Ik vind het waardevol dat we niet alleen geld storten, maar dat mijn kinderen ook een beeld krijgen. Dat het thuis een plek krijgt. Je kunt je plichtsgevoel ‘afkopen’ maar dat wil ik niet, ik probeer een band op te bouwen. Het contact met ons sponsorkind maakt het voor mijn kinderen ook tastbaarder. We sturen foto’s en brieven en krijgen dat ook terug. De foto staat op de vensterbank, en we hebben een pot waar geld in doen. In de veertigdagentijd mochten de kinderen elke keer 50 cent in de pot doen als ze geen koekje bij de ranja kregen. Ze hebben elke dag hun koekje afgestaan én ze bakten koekjes om te verkopen. Zo geef je vorm aan vasten én omzien naar anderen. Ik probeer hen mee te geven dat het niet vanzelfsprekend is dat we in rijkdom leven. Dat er bijvoorbeeld kinderen zijn die uren moeten lopen voor water dat hier gewoon uit de kraan komt. Dat vind ik belangrijk.
“Rijkdom is niet vanzelfsprekend: dat wil ik mijn kinderen meegeven.”
We generaliseren zo snel. Hier zijn we rijk, daar zijn mensen arm. Dat is niet terecht. Er zitten mensen achter, met een leven , met dagelijkse zorgen. Het geld dat we geven aan Red een Kind verdwijnt niet in een grote put, je geeft het aan mensen. Mensen die misschien ver weg zijn, maar met wie we ook verbonden zijn.
*Zelfhulpgroepen zijn een belangrijk onderdeel van het werk van Red een Kind. We trainen ouders in samen werken en het opzetten van een spaar- en leensysteem. Zo kunnen zij hun eigen geld gebruiken om te investeren en meer inkomen te verwerven. De zelfhulpgroep is ook een belangrijke plek om de (sociale) problemen die bij armoede komen kijken, bespreekbaar te maken en er een oplossing voor te zoeken.